serdecznie zapraszamy na naukę trenowania szermierki. zajęcia odbywają sie w Śremie na sali BAZAR przy ulicy stary rynek 5. zapraszamy w dniach poniedziałek wtorek oraz środę o godzinie 16 lub 16:30.
SERDECZNIE ZAPRASZAMY!
środa, 10 kwietnia 2013
Odzież ochronna
Stroje szermiercze wykonane są z mocnego włókna bawełnianego lub nylonu. Do wyrobu ubiorów najwyższej klasy stosuje się też dodatkowo Kevlar. Dodano go do bluz, spodni, plastronów, kamizelek elektrycznych i kołnierzy masek jakiś czas po incydencie jaki miał miejsce na Mistrzostwach Świata w Rzymie w 1982 roku kiedy to ostrze klingi floretowej przebiło maskę i wbiło się w mózg Władimira Smirnowa. Jednak Kevlar wystawiony na działanie chloru i światłaultrafioletowego ulega rozkładowi co komplikuje proces czyszczenia. W ostatnich latach opracowano inne balistyczne tkaniny, takie jak Dyneema, które są odporne na przebicie i nie mają tych słabych stron, które objawia Kevlar (zob. też kamizelka kuloodporna). Zgodnie z wymogami FIE stroje turniejowe muszą być wykonane z materiału, który wytrzymuje siłę 800niutonów a kołnierz maski musi wytrzymywać siłę dwa razy większą. Tym niemniej na rynku dostępne są też tańsze stroje, również wytrzymałe, ale nie spełniające tych dość surowych wymogów (są więc bez atestu FIE) - mogą one być używane na przykład na treningach przez początkujących zawodników.
Na pełny strój szermierza składają się:
Dopasowana do sylwetki bluza, u dołu z paskiem (fr. croissard), który przechodzi między nogami. W szabli używa się też bluz, których dolny brzeg przebiega wzdłuż pasa - nie pokrywają one pachwiny. U góry bluzy nieduża dodatkowa fałda tkaniny wszyta dookoła kołnierza ochrania szyję i zapobiega wślizgnięciu się ostrza broni przeciwnika pod maskę i wzdłuż bluzy, do góry, w kierunku szyi.
Plastron - obowiązkowy (na zawodach), dodatkowy ochraniacz na ramię, który zakłada się pod bluzę, zapewnia podwójną ochronę w miejscu najbardziej narażonym na trafienia bronią przeciwnika - na boku klatki piersiowej i w górnej części ramienia. Plastron w rejonie pachy nie może mieć szwów, które znajdowały by się w tej samej linii co szwy bluzy i stanowiły by słaby punkt ubioru.
Jedna rękawica na dłoń uzbrojonej ręki, z wydłużonym mankietem, pokrywającym dolną część rękawa bluzy. Mankiet taki zapobiega przed wślizgnięciem się klingi do rękawa co mogło by spowodować obrażenia. Rękawica ponadto chroni dłoń i zapewnia komfortowy chwyt broni.
Krótkie spodnie, u dołu kończące się tuż za kolanem (tzw. bryczesy). Wymaga się aby spodnie szermiercze zachodziły pod bluzę na wysokość co najmniej 10 cm. Spodnie zwykle wyposażone są w elastyczne szelki.
Skarpety do kolan (rzadziej powyżej nich do wysokości ud) chronią łydki, kolana i ewentualnie uda.
Buty szermiercze - produkowane specjalnie dla tej dyscypliny sportu: z płaskimi podeszwami i dodatkowymi ochraniaczami (na wewnętrznej stronie stopy i na pięcie). Ochraniacze zapobiegają szybkiemu zużyciu, które następowało by przy wykonywaniu rzutów szermierczych.
Maska - u dołu z kołnierzem, który chroni szyję. Na rynku dostępne są "zwykłe" maski, które zazwyczaj wytrzymują siłę nacisku 12 kg na siatkę metalową a jej kołnierz siłę przebicia 350 N. Jednak zgodnie z przepisami FIE maska musi wytrzymywać siłę nacisku 25 kg na siatkę metalową a jej kołnierz siłę przebicia 1600 N (takie więc maski muszą posiadać szermierze startujący w zawodach przeprowadzanych zgodnie z regulaminem FIE). Przez niedługi czas dozwolone (i używane podczas zawodów wysokiej rangi) były też maski z wizjerami na przedzie maski jednak FIE zakazała ich używania po incydencie w 2009 roku, kiedy to podczas Mistrzostw Europy Juniorów doszło do przebicia wizjera maski.
Dodatkowe ochraniacze - w przypadku kobiet obowiązkowy jest ochraniacz na klatkę piersiową. Dostępne są też ochraniacze na klatkę piersiową dla mężczyzn ale używają ich z reguły głównie instruktorzy, którzy podczas treningu trafiani są dużo częściej niż ich uczniowie. Tym niemniej są one też używane przez zawodników, szczególnie najmłodszych a także z uwagi na to, że twarda powierzchnia ochraniacza zmniejsza prawdopodobieństwo rejestracji trafienia przez sprzęt elektryczny. Mężczyźni ponadto zakładają ochraniacz na genitalia w postaci specjalnych niegrubych spodenek, przed kolana, z odpowiednią wkładką (może to być jednak równie dobrze zwykłe suspensorium stosowane też powszechnie w innych sportach takich jak np. rugby czy boks).
Kamizelka elektryczna (fr. lamé) - zakładana jest na bluzę szermierczą, noszona przez florecistów i szablistów wyznacza ważne pole trafienia, nie jest w ogóle używana w szpadzie gdzie ważnym polem trafienia jest całe ciało. Kamizelka ta wykonana jest z niegrubej warstwy materiału przewodzącego elektrycznie i umożliwia odróżnianie trafień a pole ważne od trafień na pole nieważne. We florecie jest to kamizelka bez rękawów, z paskiem u dołu pomiędzy nogami, natomiast w szabli - z rękawami i jej dolny brzeg przebiega w linii prostej na wysokości pasa.
Przewód elektryczny - biegnący od gniazdka w koszu broni, przez rękaw wewnątrz bluzy a następnie w dół i na tył do przyłącza kabla (czasami zawieszonego u sufitu na ruchomej podwieszce) który odwijany i nawijany jest automatycznie w tak zwanym bębnie. Dla każdej z broni jest to nieco inny przewód - w przypadku floretu i szabli jedna z żył przewodu przypinana jest do kamizelki tak by stworzyć obwód elektryczny umożliwiający rejestrację trafień na kamizelkę.
Torba szermiercza - nie jest potrzebna do walk ale konieczna na przykład przy wyjeździe na zawody. Torby produkowane na potrzeby szermierzy, choć bywają zróżnicowane, dostosowane są rozmiarami i pojemnością do ekwipunku szermierczego (często z jednej strony, u spodu, posiadają kółeczka, co umożliwia przeciąganie torby z ekwipunkiem bez konieczności odrywania torby od podłoża).
Trenerzy szermierki często zakładają mocniejszą bluzę ochronną, zwykle wzmocnioną przez poduszeczki piankowe, które łagodzą liczne trafienia jakie trener musi przyjąć na siebie podczas treningu z zawodnikami. Instruktorzy korzystają też z rękawów ochronnych lub skórzanych ochraniaczy na nogę.
Tradycyjnie cały uniform zawodnika jest w kolorze białym, trenera zwykle w kolorze czarnym. Być może biały kolor przyjął się z uwagi na okazyjne praktyki szermiercze z okresu "przed-elektrycznego" kiedy to koniec broni barwiono (barwnikiem, sadzą, lub kolorową kredą) by ułatwić sędziemu stwierdzenie czy i gdzie zadane zostało trafienie. Jako, że obecnie używany jest sprzęt elektryczny kolor stroju zawodnika nie odgrywa w istocie większej roli dlatego FIE niedawno rozluźniła przepisy zezwalając zawodnikom na inne kolory (z wyjątkiem czarnego). Zasady FIE określają też ograniczenia jeśli chodzi o rozmiar i sposób umieszczenia logo sponsorów na uniformie zawodnika.
bluza
plastron
spodnie
maska
rękawiczka
ochraniacz dla kobietPorównanie cech poszczególnych broni używanych w szermierce
Szabla
Na obrazku schemat szabli. 1 - końcówka, 2 - klinga , 3 - kosz, 4 - gniazdko, 5 - rękojeść, 6 - głownia.Floret
Na zdjęciu widok na floret od strony rękojeści - widoczne: kosz, gniazdko elektryczne i uchwyt francuski.Szpada
Na zdjęciu widok na szpadę od strony rękojeści - widoczne: kosz, gniazdko elektryczne i uchwyt belgijski (anatomiczny).Maksymalna długość105 cm110 cm110 cmMaksymalna długość rękojeści
(łącznie z koszem)
17 cm 18 cm 18 cm Maksymalna waga 500 g 500 g 770 g Maksymalna średnica kosza 15 x 14 cm 12 cm 13,5 cm Kształt kosza owalny, połączony z gardą okrągły, w kształcie spodka okrągły, w kształcie miseczki (ułożony pod kątem)Rękojeść prosta anatomiczna (belgijska) lub klasyczna prosta (francuska)anatomiczna (belgijska) lub klasyczna prosta (francuska)Uchwyt anatomiczny tzw. belgijski (dostosowany do budowy dłoni) nietaktak Przekrój klingi płaski prostokąt (na kształt litery Y)kwadratowy trójkątny (na kształt litery V)Ostrze proste lub lekko zakrzywione (krzywizna max. 4 cm)proste lub lekko zakrzywione proste lub lekko zakrzywione (krzywizna max. 1,5 cm)Trafienia cięcia i (rzadko) pchnięcia pchnięcia (nacisk na puntę przynajmniej równy masie broni - 500 g)pchnięcia (nacisk na puntę przynajmniej równy masie broni - 750 g)Pole trafienia
Środki dyscyplinarne
Zawodnik nieprzestrzegający przepisów może być ukarany przez sędziego reprymendą a jeśli to nie skutkuje albo zawodnik popełni poważniejsze przewinienie żółtą kartką (ostrzegawczą). Przyznanieczerwonej kartki (często na skutek popełnienia tego samego przewinienia po raz drugi) skutkuje przyznaniem trafienia dla przeciwnika. W przypadku otrzymania czarnej kartki, co zdarza się bardzo rzadko, zawodnik jest dyskwalifikowany i usuwany z zawodów, wiąże się to też z dodatkowymi restrykcjami jeśli chodzi o możliwość uczestnictwa w kolejnych zawodach.
Formy grzecznościowe
Przed i po walce zawodników obowiązuje powitanie i pożegnanie wykonywane odpowiednimi ruchami broni (tzw. ukłon szermierczy). Ponadto po skończonej walce zawodnicy mają obowiązek podania sobie dłoni (ręki nieuzbrojonej). Nieprzestrzeganie powyższych form zwyczajowych traktowane jest jako zachowanie niesportowe i karane zgodnie z przepisami.
Na ukłon szermierczy, składa się krótka seria ruchów, podczas której zawodnik prezentuje broń przed przeciwnikiem: najpierw zawodnik staje w postawie szermierczej (stopy pod kątem prostym, złączone piętami; stopa wykroczna palcami w kierunku przeciwnika) trzymając przy tym broń z boku, kieruje jej koniec w dół, w stronę ręki nieuzbrojonej, nieco do tyłu; następnie przesuwa broń w kierunku przeciwnika prostując ramię, kolejne ruchy to uniesienie końca broni w górę i zbliżenie gardy (kosza) broni do swojej twarzy; dalej zawodnik wykonuje "te same" ruchy jakie już wykonał wcześniej, tylko w odwrotnej kolejności powracając z bronią w miejsce gdzie rozpoczął. Jest to ukłon tzw. szkoły francuskiej, powszechnie praktykowany, istnieją jednak też inne tego typu powitania.
Powyższe formy grzecznościowe przestrzegane są zwykle przez szermierzy także podczas walk treningowych, ćwiczeń z bronią i przy okazji lekcji indywidualnych.
Zasady
Konkurencje szermierki - poza rodzajem broni - różnią się dopuszczalnym rodzajem trafień, ważnym polem trafienia i zasadami walki. W szpadzie i florecie liczą się pchnięcia, w szabli zarówno pchnięcia jak i cięcia (szabla jest więc jedyną, w sportowej szermierce, bronią sieczno-kolną). Polem trafienia w szpadzie jest całe ciało, w szabli - górna połowa ciała (od pasa w górę), we florecie tylko tułów. Inne są też zasady przydzielania punktów w sytuacji, gdy obaj zawodnicy trafią się równocześnie (tzw. trafienie obopólne, dubel). Trafienie w szpadzie zalicza się temu, kto je zadał pierwszy, lub obu zawodnikom, jeśli zadadzą je w tym samym czasie (różnica czasowa nie większa niż 0,2 sek). W szabli i florecie obowiązuje tzw. konwencja, czyli zasady umowne. Oznacza to np., że zawodnik wykonujący natarcie ma pierwszeństwo w zadaniu trafienia przed zawodnikiem wykonującym przeciwnatarcie, natarcie zawodnika traci pierwszeństwo na koszt odpowiedzi, po uprzednim jego sparowaniu zasłoną itd.
W przypadku walk z wczesnej fazy eliminacyjnej (walki w grupach zwykle 6-7 osobowych) walczy się do pięciu trafień a maksymalny czas walki wynosi 3 minuty. Przez czas walki rozumie się jedynie czas upływający pomiędzy komendami sędziowskimi naprzód i stój. Podczas eliminacji bezpośrednich (faza pucharowa, w której tworzona jest drabinka, zwykle z 64 zawodników, wyłonionych i odpowiednio rozstawionych w drodze eliminacji a przegrywający walkę odpada) walczy się do 15 trafień a maksymalny czas walki wynosi 3 x 3 minuty (z minutowymi przerwami). W przypadku konkurencji drużynowych (gdzie wystawiane są 3-osobowe drużyny - plus 1 rezerwowa - i każdy zawodnik walczyć ma z każdym z drużyny przeciwnej co daje maksymalnie 9 walk) spotkanie rozgrywa się do 45 trafień sumowanych z kolejnych walk (ich maksymalny czas to 3 minuty). Zawody drużynowe rozgrywane są systemem pucharowym.
broń
Broń[edytuj]
Używana w sporcie szabla i floret ważą 500 g, szpada - 750 g. Bronie różnią się również koszem (gardą), tj. osłoną dłoni (kosz szablowy ma kształt kabłąka co lepiej chroni przed cięciami), oraz przekrojem klingi: trójkątny w szpadzie, kwadratowy we florecie, płaski prostokąt w szabli; a także innymi parametrami kształtu. Klingi zwężają się od kosza w kierunku gardy. W szpadzie i florecie obok tradycyjnego uchwytu francuskiego (prostego, wydłużonego, na końcu którego znajduje się nakrętka) spotyka się (obecnie zdecydowanie najczęściej) uchwyt anatomiczny (belgijski, pistoletowy), dostosowany do budowy dłoni. Na końcu klingi szpady i floretu znajduje się punta (kolec), która po naciśnięciu powoduje zamknięcie obwodu elektrycznego co umożliwia rejestrowanie trafień (w szpadzie punta nie może rejestrować nacisku mniejszego niż 750 gramów a we florecie mniejszego niż 500 gramów, co sprawdza się każdorazowo przed walką odpowiednim ciężarkiem; ponadto sprawdza się szczelinomierzem szczelinę w puncie - musi być odpowiednio duża - i skok grzybka w puncie od momentu sygnalizacji, który musi być odpowiednio mały. W szabli brzeszczot nie ma na końcu punty. Od punty floretu i szpady po klindze biegnie do kosza, przytwierdzony w rowku, cienki przewód elektryczny zwany potocznie naciągiem; ponadto w koszu znajduje się gniazdko elektryczne, do którego mocuje się naciąg klingi a podczas walki podpina się do tego gniazdka przewód noszony przez zawodnika. Z uwagi na bezpieczeństwo przed laty wprowadzono na rynek klingi produkowane z domieszkątytanu (tzw. stal maraging), które jak początkowo reklamowano (i gwarantowano) miały być praktycznie niełamliwe a ich cena była bardzo wysoka. Z czasem cena tych kling zmalała a FIE przyjęła takie klingi jako standard na zawodach (wymaga się ich od zawodników) jednak nie są one niełamliwe (choć faktycznie łamią się dużo rzadziej niż tańsze klingi wykonane ze stali w tradycyjny sposób, które nadal są dostępne na rynku - propagacja mikropęknięć w klingach ze stopu maraging jest 10 razy wolniejsza choć ostrze złamanej klingi jest tak samo wyszczerbione i niebezpieczne). Ze stopu tytanu produkuje się obecnie także kosze broni, przez co są one trwalsze i nieco lżejsze.
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)